Dream here

Last week, Jürgen asked on LinkedIn (a platform with which I have a serious love hate relationship) what we hope and fear after 4 weeks of Corona. I somehow managed to formulate a reply to this in Dutch, which I have read over and over again and wonder how I managed to consolidate a serious chunk of my thinking of the past 2 years in these paragraphs.

Today I read a piece by Cennydd Bowles, author of ‘Future Ethics’, which touches upon many related items. I realised it would make sense to copy my ramblings off LinkedIn and save them here.

Here goes, my original reply in Dutch first and translated to English after.

(I recently got called out for writing poor English, doing what I can /shrug)

What I hope and fear after corona

Ik hoop dat mensen beter beseffen dat wat hun persoonlijke keuzevrijheid een effectieve impact kan hebben. Dat het aan individuen is om actie te nemen, en niet te blijven wachten op Godot om dingen in gang te steken. Het is in deze periode van ‘gedwongen contemplatie’ dat we quasi verplicht worden om bij onze eigen waarden stil te staan, los van instituten of organisaties.

I hope people will be more concious about their personal agency, that they can as people have genuine impact. It will be up to to individuals to take action, things won’t happen by waiting for Godot to kickstart stuff. In this period of ‘forced contemplation’ we hardly have any other option than to reflect about our own values independent of institutes or organisations.

Ik vrees dat we binnen een paar maanden terugkeren naar een default modus, en vaak gaan horen dat het ‘toch beter is zo’. Dat alle hoopgevende initiatieven die de afgelopen weken zijn opgedoken gaan worden toegedekt met de mantel der liefde en niet naar échte waarde geschat worden. Ik vrees dat we geen stap verder zijn gekomen, desontdanks de luide kreun van de samenleving, om op een andere manier over groei te denken.

I fear we’ll just revert to a default mode within a few months and we’ll hear people all around stating that “things are better like they were”. All hope providing initiatives we see bubbling up right now will be covered up with the cloak of charity and we will fail to recognise their true value. I fear we won’t have made any step forward, despite the loud moan of our society, to think about growth in another way.

Ik hoop dat we allemaal beseffen dat we nu kunnen proeven van een alternatieve toekomst, waar minder conventionele normen en waarden naar voor geschoven worden. Voor sommigen zal die beter bevallen dan voor anderen, afhankelijk van een resem factoren. Het is nu de moment om daar op zijn minst even bij stil te staan als persoon, als organisatie.

I hope we all realise we’re tasting an alternative present right now, where less conventional norms and values are put forward. For some of us these will resonate, for others they won’t – there’s a bunch of factors that influence this. At least, now is the time to take a moment and reflect on this as a person, as an organisation.

Ik hoop, tot slot, dat we post-corona op z’n minst voldoende voorbeelden hebben om aan te tonen dat dingen wél anders kunnen. Dat de bakker om de hoek wél creatief is, dat mijn buurt wél zorgt voor elkaar. Human after all.

To conclude, I hope we’ll have plenty of examples post-corona to illustrate things can be done differently. The bakery around the corner is a creative business owner after all, our neighbourhoods do seem to care for each other after all. Human, after all.